Noc
Taniec z ogniem jest bardzo widowiskową formą sztuki. Oczywiście najlepiej prezentuje się w nocy. Właściwie tylko dzięki ciemnościom można uzyskać tak oszałamiające efekty. Za dnia, cała magia znika i taniec ognia z jakichś zupełnie nieznanych powodów staje się po prostu kwestią techniczną, manualną zabawą, w której najbardziej spektakularne jest to, że ktoś tak bawi się ogniem, a jednak się nie parzy. Natomiast nocą artyści, którzy wprawiają ogień w ruch praktycznie nikną, pozostaje tylko żywe, płonące światło. Wówczas to jest prawdziwe widowisko. Gra światła i ciemności, która wygląda naprawdę imponującą i potrafi zaczarować widzów na długo. Bębny towarzyszące pokazowi dodatkowo potęgują efekt. Artyści robią swoje, ale ostatecznie to widz patrzy w ogień jak zahipnotyzowany i to on jest w transie. Najczęściej wraca do rzeczywistości dopiero, gdy światła znikną na dobre i ucichną bębny. To fascynujący efekt, ale dopiero wtedy, gdy jest zupełnie ciemno. A mówią, że świata nie da się zaczarować.
Teatr
Najczęściej grupy, które zajmują się pokazami tańca z ogniem są zwane teatrami ognia, a właściwe same umieszczają tę frazę w swojej nazwie. Zwykle nie ma to wiele wspólnego z klasycznym teatrem. Nie ma konkretnej historii, którą tancerze przekazują. Właściwie dla każdego odbiorcy spektakl teatru ognia może być czymś innym. Jeśli uznać taki teatr za sztukę, to jest ma on wymiar prawdziwie awangardowy. Pozostaje całkowita dowolność interpretacji. Można zobaczyć w takim widowisku dowolną opowieść, ale można też po prostu uwolnić umysł i delektować się obrazem, zupełnie bez potrzeby nadawania mu konkretnego sensu. Można się po prostu cieszyć samym jego pięknem. Otwarta forma takiego widowiska też jest czymś naprawdę unikatowym, artyści nie są na scenie, ale grają swój spektakl na równi z widzami. Pozwalają i zobaczyć swój warsztat z naprawdę bliska. Mimo tego, że wszystko dzieje się praktycznie na wyciągnięcie ręki, taniec ognia nadal ma swoją magiczną hipnotyzującą moc i to jest w nim najbardziej fascynujące.